ਮੈਂ ਸ਼ਾਇਰ ਨਾਕਾਮ

ਮੈਂ ਸ਼ਾਇਰ ਬਣਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਅਕ਼ਸਰ ਨਾਕਾਮ ਰਿਹਾ |

ਦੋ ਚਾਰ ਸਤਰਾਂ ਕੁ ਜੁੜੀਆਂ ਵੀ, ਤੇ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਪੜੀਆਂ ਵੀ,
ਸ਼ਾਇਦ ਚੰਗਾ ਲਿਖ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ, ਕੁਝ ਦਿਨ ਇਹ ਚਰਚਾ ਆਮ ਰਿਹਾ |

ਕੁਝ ਕਹਿੰਦੇ ਸੋਚ ਹਵਾਈ ਏ, ਕਖ ਜੋਗੇ ਵੀ ਅਕ੍ਖਰ ਨਹੀਂ,
ਬਦਨਾਮ ਹੋਏ ਤੇ ਕੀ ਹੋਇਆ, ਕੁਝ ਦਿਨ ਮਹਿਫਿਲ ਵਿਚ ਨਾਮ ਰਿਹਾ |

ਓਹ ਨਾਲ ਨਹੀ ਤੇ ਦੂਰ ਸਹੀ, ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੇ ਵਿਚ ਉਮੀਦ ਤੇ ਹੈ,
ਪਰ ਮੇਰੀ ਆਸ ਦਾ ਸੂਰਜ ਫਿਰ ਵੀ, ਨਿੱਤ ਢਲਦਾ ਹਰ ਸ਼ਾਮ ਰਿਹਾ |

ਸ਼ੈਰੀ ਨੇ ਕਲਾਮ ਘਿਸਾਈ ਪਰ ਕੁਛ ਖਾਸ ਨਹੀ ਲਿਖ ਪਾਇਆ,
ਚਲੋ ਮੇਰੇ ਵਲੋਂ ਇਹ ਸਤਰਾਂ, ਕਵਿਤਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਣਾਮ ਰਿਹਾ |

ਮੈਂ ਸ਼ਾਇਰ ਬਣਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਅਕ਼ਸਰ ਨਾਕਾਮ ਰਿਹਾ |

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਰਾਹ

ਮੈਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਰਾਹ ਤੇ ਚਲਦਾ ਰਿਹਾ , ਚਲਦਾ ਰਿਹਾ |

ਕੁਝ ਯਾਰ ਮਿਲੇ, ਕੁਝ ਦੁਸ਼ਮਨ ਵੀ, ਕੁਝ ਚੰਗੇ ਮਾੜੇ ਲੋਕ ਮਿਲੇ,
ਕੁਝ ਹਾਸੇ ਕੁਝ ਹੰਜੂ, ਕੁਝ ਛੋਟੇ ਵੱਡੇ ਸੋਗ ਮਿਲੇ,
ਹਰ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦਾ, ਜਜਬਾਤ ਦਾ ਇੱਕ ਸੇਕ ਜਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,
ਸੀਨੇ ਅੰਦਰ ਸੇਕ ਮੇਰੇ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਬਲਦਾ ਰਿਹਾ |

ਹਰ ਇੱਕ ਅਖ ਵਿਚ ਸੁਫਨਾ ਕੋਈ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ,
ਕੋਈ ਦਿਲ ਦੀ ਕਹ ਲੈਂਦਾ ਤੇ ਕੋਈ ਚੁਪ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ,
ਇਹ ਜਾਣਦਿਆਂ ਕਿ ਇਹ ਸਚ ਹੋਣਾ ਮੁਮਕਿਨ ਨਹੀਂ,
ਮੇਰੀ ਸੋਚਾਂ ਵਿਚ ਇੱਕ ਖਵਾਬ ਪੁਰਾਣਾ ਪਲਦਾ ਰਿਹਾ | 


ਇੱਕ ਦਿਨ ਸਾਹਾਂ ਦਾ ਪੰਛੀ ਉੱਡ ਜਾਏਗਾ, ਮੈਂ ਰੋਕ ਨਹੀ ਪਾਵਾਂਗਾ,
ਸਾਰੀ ਦੁਨਿਆ ਗਈ ਜਿਵੇਂ, ਮੈ ਵੀ ਮਗਰੇ ਤੁਰ ਜਾਵਾਂਗਾ,
ਲਖ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਰੋਕਣ ਦੀ ਕੁਲ ਦੁਨਿਆ ਨੇ,
ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਜਾਨ ਦਾ ਸੂਰਜ ਨਿੱਤ ਢਲਦਾ ਰਿਹਾ |

ਉਂਝ ਤੇ ਇਨਸਾਨ ਚੰਨ ਤੇ ਵੀ ਗਿਆ,
ਕੀ ਕਮਾਇਆ ਸੀ ਤੇ ਹਥੋਂ ਕੀ ਗਿਆ,
ਕੀ ਕਰਾਂ ਮੈ ਗੱਲ ਸ਼ੈਰੀ ਕਲ ਦੀ ਹੁਣ,
ਹੁਣ ਭਰੋਸਾ ਵੀ ਨਾ ਇੱਕ ਪਲ ਦਾ ਰਿਹਾ,
ਮੈਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਰਾਹ ਤੇ ਚਲਦਾ ਰਿਹਾ , ਚਲਦਾ ਰਿਹਾ |

ਇਕੱਲ - Loneliness

ਅੱਜਕਲ ਜਦੋ ਮੈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਬਹਿੰਦਾ ਹਾਂ,
ਕੀ ਹੋਯਾ,ਕੀ ਹੈ, ਤੇ ਕੀ ਹੋਏਗਾ, ਏਹੋ ਸੋਚਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ |

ਦਿਨ, ਹਫਤੇ, ਮਹੀਨੇ, ਸਾਲ ਗੁਜ਼ਰ ਗਏ,
ਨਾ ਦਿਲ ਕੁਛ ਕਹੇ ਮੈਨੂੰ ਤੇ ਨਾਂ ਮੈ ਕੁਝ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਂ,
ਅੱਜਕਲ ਜਦੋ ਮੈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਬਹਿੰਦਾ ਹਾਂ|

ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਜਦੋਂ ਵੀ ਕਰਾਂ ਮੈ ਖੁਦ ਖੜੇ ਹੋ ਜਾਣ ਦੀ,
ਸੁਣ ਆਪਣੀ ਹੀ ਗੱਲ, ਖੰਡਹਰ ਵਾਂਗੂੰ ਢਹਿੰਦਾ ਹਾਂ,
ਅੱਜਕਲ ਜਦੋ ਮੈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਬਹਿੰਦਾ ਹਾਂ|

ਦੋ ਚਾਰ ਨਾਮ ਹੀ ਹੁਣ ਦੋਸਤੀ ਦੇ ਰਹ ਗਏ,
ਕਿਸੇ ਯਾਰ ਦਾ ਬੋਝ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ ,
ਅੱਜਕਲ ਜਦੋ ਮੈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਬਹਿੰਦਾ ਹਾਂ|

ਹਰ ਗ੍ਹਮ ਪੀ ਜਾਣਾ ਹੁਣ ਆਦਤ ਨਹੀਂ ਰਹੀ ਮੇਰੀ,
ਹੁਣ ਕੋਈ ਅਗਨ ਨਹੀ ਮੈਂ ਸਹਿੰਦਾ ਹਾਂ ,

ਸ਼ੈਰੀ  ਜਦੋ ਮੈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਬਹਿੰਦਾ ਹਾਂ|
ਕੀ ਹੋਯਾ,ਕੀ ਹੈ, ਤੇ ਕੀ ਹੋਏਗਾ, ਏਹੋ ਸੋਚਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ |

Informality and Disrespect - Not the same

I was reading this article the other day and came across something that struck me as bizarre. It denounced calling your dad "Yaar" during conversations. It was worded as if it was utterly disrespectful and one of the deadly sins. Baba Bulleh Shah has famously said
ਦਿਲ ਵਿਚ ਤਾਰ ਇਸ਼ਕ਼ ਦੀ ਵੱਜਦੀ, ਨਾਲੇ ਵੱਜਦੀ ਖ੍ਨ੍ਜਰੀ ਏ,
ਬੁਲੇਆ ਨਚ ਕੇ ਯਾਰ ਮਨਾ ਲੈਣਾ, ਭਾਂਵੇਂ ਲੋਕ ਕਹਣ ਭੈੜੀ ਕੰਜਰੀ ਏ
And if calling the supreme lord Yaar is not disrespectful than I don't understand the fuss behind anything else. I agree that there is a certain level of respect required while conversing with your parents but I don't see the reason for creating havoc over the usage of Yaar for as long as the respect s maintained. After all it symbolizes a better acceptance and understanding. Any ideas??? 

Of course I Love you... Only I can't

 I was intrigued by the title of the book, and subsequent ones for that matter, and wondered if the plot would involve some infidel and heart breaking drama. It, however, turned out as a title with a deeper meaning. "Ofcourse I love you...till I find someone better" is refreshing take on college romance and its effects. Author, or Authors as they are, takes the reader on a whirlwind of Journey. Dialogue are witty and humorous, even dark at times. Story revolves around Deb, a semi-fat semi-stud, who finds true love in Avantika. As for Avantika, she is a 'been there done that' girl and had her fair share of drugs & boyfriends before meeting with Deb and slowly realizing the truth of their relationship.


 Focus is entirely on story and a racy narrative. There is little done on developing the characters except a little for Deb, the hero. It would have been better if there was a little insight about other characters like Shrey. Avantika, the Heroine, is also treated similarly with little said about her past and for that matter current except her interactions with Deb.

Story is good and thats about it to the Novel. If there is anything I despise more than a bad story or narrative, its bad editing. There are way to many grammatical mistakes and they are spred evenly thorugout the novel(All errors in last sentence are intentional). A major blunder that I just can't accept at any level is that there is a WHOLE PAGE missing. There is no page 138. The sequence blissfully goes like 137,128,139,140 and so on. I don't blame the Authors as much as I would blame The proofreader and Editor. Its almost like there was no one to proof read the book before it was sent to press. 

Verdict: Good story & Narrative. BAD BAD BAD Editing.

Tera mukhda

ikk mukhda tera dhupp varga,
kade mere dil de shor jeha, kade teri akkh dee chup warga,
eh mukhda tera dhupp warga.

jiveN sawer dee azaan hove,
jiveN makhmal de thaan hove,
kade bahaar ch rukkh warga,
eh mukhda tera dhupp warga.

jiveN sajjre saver dee hawa hove,
jiveN garmi vich chaaN hove,
kade maa de hatth de tukk warga,
eh mukhda tera dhupp warga.

do roohan dee judai warga,
ishq ch kamle shudai warga,
kayi saal baad de sukkh warga,
eh mukhda tera dhupp warga.

sherry de dil de shor jeha, kade teri akkh dee chup warga,
eh mukhda tera dhupp warga.

Two Fates - Story of My Divorce - Stretched humor

I liked Two states by Chetan Bhagat (referred to as CB hereafter ) and it was only natural that I read this book too after I chanced upon it. I was browsing through an online book store and was intrigued by the synopsis. Pre-ordered the book right away and I am not regretting it.

Two Fates continues two years after CB's book. Since it is supposedly a continuation to CB'ss book Author takes liberty and assumes that readers have gone through it and hence does little on character development. Narrative is good and keeps you engaged until you reach at midpoint. First 100 pages of 199 page long story keeps you glued and interested. Somewhere after the half-way mark wit, sarcasm and the detailed narrative starts to get on your nerves. At two-third mark one actually starts counting pages till end. Narrative, naturally, is influenced by involvement of a one too many characters. Some characters are redundant and could have been done without. You might relate to some characters personally and a couple to your relatives. Like they say everyone has a duplicate.

Witty sarcasm is all abound the story and is plenty.  Central characters keep throwing regional sarcastic remarks throughout the story. Apparently, Judy Balan, the author has done good research on intricacies of two cultures, namely Punjabi and Tamilian and uses it to highlight witty, sarcastic remarks by Hero and Heroin.

It is Judy Balan's first book and she can be excused for a little faltering in narrative and continuity. The book ,overall, is above average and much better than many corporate executive turned writer's pathetic excuse of a novel.

If you appreciate dark humor and sarcasm, then you should definitely read this book.